ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

 ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ  ΜΑΘΗΤΕΣ

ΝΑ ΑΘΩΩΘΟΥΝ ΟΙ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

Λένε πως το σχολείο οφείλει να προετοιμάζει τους νέους για την έξοδό τους στην κοινωνία. Όμως, ομολογουμένως για κάτι τέτοιο δεν τους είχαμε προετοιμάσει. Δεν τους είχαμε προετοιμάσει να δέχονται απρόκλητες επιθέσεις από τα ΜΑΤ, τη στιγμή που διαδηλώνουν ειρηνικά κατά – τι ειρωνεία! – της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Της ίδιας αστυνομικής αυθαιρεσίας, που πριν από πέντε χρόνια έριχνε νεκρό ένα συνομήλικό τους, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, στις 6 του Δεκέμβρη.

Δεν τους είχαμε προετοιμάσει να αναμετρώνται με το ρεβανσισμό των σωμάτων ασφαλείας, που βγήκαν στους δρόμους δήθεν να περιφρουρήσουν τη δημόσια τάξη, μα στην πραγματικότητα την κηλιδωμένη τιμή ενός «δικού τους». Δεν τους είχαμε προετοιμάσει να αντέχουν στις χυδαίες προσβολές και τα χτυπήματα των «ανθρώπων του νόμου», που λειτουργούν ως δημόσιοι ραβδούχοι της  κυβέρνησης.

 Όπως δεν τους είχαμε προετοιμάσει και για όλα τα άλλα τα φοβερά που βρέθηκαν ξαφνικά μες στον δρόμο τους: για την ανεργία και τη φτώχεια των γονιών τους, για τα κρύα τους σπίτια και τα μίζερα σχολεία τους, για το καταθλιπτικό τους παρόν και το αβέβαιο μέλλον, για τον πολλαπλό ρατσισμό και για την πολιτική εξουσία που αδιαφορεί εγκληματικά, ναρκοθετώντας το μέλλον τους και παραβιάζοντας καθημερινά δημοκρατικές ελευθερίες.

Τα παιδιά αναγκάστηκαν όλα αυτά να τα μάθουν από μόνα τους. Και τα έμαθαν γρήγορα. Κάποια από αυτά βγήκαν στους δρόμους, στο μεγάλο αυτό χαλκείο της Ιστορίας, για να φωνάξουν την οργή τους και να παλέψουν για μια διαφορετική μοίρα. Μαζί τους και κάποιοι από τους μαθητές του σχολείου μας, που βρέθηκαν εκεί συνοδευόμενοι από τους καθηγητές τους. Ένας από αυτούς συνελήφθη τυχαία, στο σωρό, όπως και οι υπόλοιποι, τη στιγμή που στεκόταν δίπλα ακριβώς στην καθηγήτριά του. Χτυπημένος και εν μέσω χυδαίων προσβολών οδηγήθηκε με χειροπέδες στη ΓΑΔΑ, όπου μετά 10 ώρες του απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Μαζί του κι άλλα … παιδιά και… δυο Γερμανοί φοιτητές(!), που βρίσκονται στην Ελλάδα με πρόγραμμα ανταλλαγήςErasmus και είχαν βρεθεί στην πορεία ως τουρίστες! Ούτε ένα ποτήρι νερό δεν τους άφησαν να πιουν μέχρι να καταφθάσει η δικηγόρος ούτε καν να πάνε στην τουαλέτα. Έτσι, για να δουν ποιος είναι το «αφεντικό»…

Το περιστατικό ασφαλώς δεν ήταν τυχαίο ούτε ήταν το μόνο. Ήρθε σε συνέχεια της διαρκούς καταστολής, που αντιμετωπίζουν τα τελευταία χρόνια όλοι όσοι προσπαθούν να αντισταθούν κατά τρόπο οργανωμένο και έμπρακτο στην πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας, που διαλύει τη ζωή μας.

Όσο όμως και να μας χτυπούν, εμείς θα συνεχίσουμε. Παρέα με τους μαθητές μας, για τους οποίους αισθανόμαστε υπερήφανοι. Και στο τέλος θα νικήσουμε! Όπως νικάει πάντοτε η ζωή.

 

ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥ 39^ΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

 

—

Μανιφέστο για το Δημόσιο Σχολείο ως Κοινό Αγαθό (Ιταλία)

από Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ

από την  Κίνηση “Θυμωμένοι Εκπαιδευτικοί” (Insegnanti Arrabbiati)  του Τορίνο

μτφ. Κ.Ζ. 2013

«Μια χώρα που καταστρέφει τα σχολεία της δεν το κάνει ποτέ μόνο για τα χρήματα, γιατί της λείπουν, ή το κόστος είναι υπερβολικό. Σε μια χώρα που ισοπεδώνει την εκπαίδευση, κυβερνούν εκείνοι που από τη διάδοση της γνώσης έχουν μόνο να χάσουν» – Italo Calvino

 

Είμαστε εκπαιδευτικοί του Ιταλικού Δημόσιου Σχολείου. Εδώ και χρόνια παρακολουθούμε τη βαθμιαία υποβάθμιση και διάλυση του θεσμού της εκπαίδευσης στη χώρα μας. Αυτό συμβαίνει σε ανοιχτή σύγκρουση με όσα προβλέπονται από το Ιταλικό Σύνταγμα.

Σύμφωνα με τις προθέσεις του συνταγματικού νομοθέτη, πράγματι, το σχολείο θα έπρεπε να είναι ανοιχτό σε όλους, ακόμα και στους πιο υψηλούς βαθμούς των σπουδών, και η Πολιτεία θα όφειλε να πραγματώσει αυτό το δικαίωμα «για τους άξιους και ικανούς ακόμα και αν στερούνται των μέσων» (Ιταλικό Σύνταγμα, άρθρο 34): ένα σχολείο συνεπώς ανοιχτό για όλους. Αυτό γιατί υποχρέωση της Πολιτείας είναι «να απομακρύνει τα εμπόδια οικονομικού και κοινωνικού χαρακτήρα που απαγορεύουν την πλήρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας και την πραγματική συμμετοχή όλων των εργαζομένων στην πολιτική, οικονομική  και κοινωνική οργάνωση της χώρας» (Ιταλικό Σύνταγμα, άρθρο 3).

Αντίθετα Κυβέρνηση και Κοινοβούλιο δείχνουν ότι έχουν μετατραπεί σε θεσμούς που υπηρετούν εθνικά και διεθνή οικονομικά συμφέροντα (επιχειρήσεις, τράπεζες, ΔΝΤ, ΕΚΤ) και λειτουργούν πέρα από κάθε κοινωνική και ηθική ευθύνη και υποχρέωση. Με τον τρόπο αυτό, οι θεσμοί που θα έπρεπε να ενεργούν για το καλό των πολιτών, τους στερούν στοιχειώδη δικαιώματα, ειδικά εκείνα στην υγεία, στην εργασία, στην εκπαίδευση, στο όνομα μιας λογικής του κέρδους.

Αυτή η λογική, ενώ από τη μια πλευρά επιβάλλει περικοπές στο κοινωνικό κράτος που πλήττουν τα πιο αδύναμα τμήματα της κοινωνίας, από την άλλη επιφυλάσσει στην εκπαίδευση έναν καθαρά εργαλειακό ρόλο κατάρτισης, αναγκάζοντάς την να απαρνηθεί το κύριο καθήκον της, αυτό της διαμόρφωσης ανδρών και γυναικών με κριτική σκέψη και αυτονομία δράσης. Μ’ αυτό τον τρόπο η γνώση πλέον δεν νοείται ως ανθρώπινη κληρονομιά, αλλά ως καταναλωτικό «εμπορεύσιμο προϊόν», ανταλλάξιμο μόνο σε οικονομικό επίπεδο και όχι στο πολύ πιο σημαντικό επίπεδο της συμμετοχής όλων, ανδρών και γυναικών, στη συλλογική κοινωνική ζωή.

Εμείς αντίθετα θέλουμε ένα Δημόσιο Σχολείο με στόχο την ανθρώπινη χειραφέτηση, που να ευνοεί την κοινωνική κινητικότητα, που να μπορεί να είναι αληθινά δημοκρατικό, επειδή θα είναι κοσμικό, ελεύθερο και ανοιχτό, ένα σχολείο που θα διαμορφώνει πολίτες μορφωμένους, κριτικούς και ενεργούς.

Αυτό είναι το Σχολείο που θέλει το Σύνταγμά μας. Αυτό είναι το σχολείο για το οποίο εμείς οι εκπαιδευτικοί της δημόσιας εκπαίδευσης θέλουμε να εργαζόμαστε.

Απαιτούμε από την ιθύνουσα τάξη αυτής της χώρας να σταματήσει να θεωρεί τη δημόσια εκπαίδευση ένα απλό εργαλείο της αγοράς, ή, ακόμα χειρότερα, ένα έξοδο για το Κράτος, στο οποίο επιβάλλονται αδιάκριτες και άγριες περικοπές. Το δημόσιο σχολείο πρέπει να το κατανοήσουμε ως μια θεμελιώδη διάσταση παιδείας στην οποία επενδύουμε, γιατί μέσα από αυτήν θα προκύψουν άτομα με ελεύθερη και δημιουργική σκέψη: η μόνη ικανή να βρει νέους κι εναλλακτικούς δρόμους, ειδικά στην περίοδο της κρίσης, όταν δηλαδή οι παλιές και παραδοσιακές λύσεις δεν επαρκούν.

Εμείς υποστηρίζουμε ότι το Δημόσιο Σχολείο είναι ένα ΚΟΙΝΟ ΑΓΑΘΟ, ένα αγαθό απαραβίαστο και αναπαλλοτρίωτο, όπως το νερό, το περιβάλλον, η υγεία, το δικαίωμα στην εργασία. (άρθρο 1 του Συντάγματος)

περισσότερες πληροφορίες βρίσκετε εδώ  http://www.insegnantiarrabbiati.it/

ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

του ΜΙΧΑΛΗ ΝΙΒΟΛΙΑΝΙΤΗ, από το Εθνος, πηγή Κινηση Γονέων Γαλατσίου

Κάτω από τον μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν διαμορφωθεί οι μισθοί των Ελλήνων εκπαιδευτικών, σύμφωνα με έρευνα που παρουσίασε χθες η ομοσπονδία των καθηγητών (ΟΛΜΕ).

Σύμφωνα με την έρευνα που αφορά το 2011-2012, ο μέσος όρος του κατώτερου ετήσιου μεικτού μισθού καθηγητή στα γυμνάσια 35 χωρών της Ευρώπης φτάνει τα 24.205 ευρώ ενώ στην Ελλάδα ?η οποία βρίσκεται στην 24η θέση? οι καθηγητές λαμβάνουν ετησίως μεικτό μισθό 14.104 ευρώ. Ο χαμηλότερος κατώτερος ετήσιος μισθός καταγράφεται στη Βουλγαρία (2.761 ευρώ), ακολουθεί η Ρουμανία με 2.777 και έπονται Λιθουανία (3.774), Λετονία (4.163) και Ουγγαρία (5.563).

Τις υψηλότερες αποδοχές απολαμβάνουν οι εκπαιδευτικοί του Λιχτενστάιν, με τον μικτό ετήσιο μισθό να φτάνει τις 80.806. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται το Λουξεμβούργο με 75.997 και στην τρίτη, με μεγάλη διαφορά, η Νορβηγία (48.490 ευρώ).

Μακριά από τον μέσο όρο βρίσκονται οι καθηγητές στην Ελλάδα και όσον αφορά στον ανώτερο ετήσιο μεικτό μισθό. Ο μέσος όρος διαμορφώνεται στα 37.637 ευρώ και στην Ελλάδα ο καταληκτικός μισθός δεν ξεπερνά τις 25.756 ευρώ. Στον αντίποδα, οι καθηγητές στο Λουξεμβούργο λίγο πριν από τη συνταξιοδότησή τους λαμβάνουν ετήσιες μεικτές αποδοχές που φτάνουν τις 132.101 ευρώ. Στη δεύτερη θέση βρίσκονται οι καθηγητές στο Λιχτενστάιν με 131.146 ευρώ, και ακολουθούν οι Αυστριακοί εκπαιδευτικοί με 67.581.

Οπως ανέφεραν χθες εκπρόσωποι της ΟΛΜΕ, το σχολικό έτος 2011-2012 σε σχέση με το προηγούμενο οι μισθοί μειώθηκαν μόνο σε τέσσερις χώρες της Ευρώπης (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και Σλοβενία), έμειναν σταθεροί σε εννέα και αυξήθηκαν σε 16 χώρες.

Κατά τα λοιπά, τα μέλη της ΟΛΜΕ υποστήριξαν ότι τον Δεκέμβρη τα κενά σε καθηγητές σε όλες τις διευθύνσεις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης φτάνουν τα 1.522.

Οπως προκύπτει από τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα, τα περισσότερα εντοπίζονται στη Διεύθυνση Ηρακλείου (140), ακολουθούν γυμνάσια και λύκεια των Κυκλάδων (133) και η περιοχή της Α’ Αθήνας (110).

Μαθήματα Αλληλεγγύης 2

Ανοιχτή επιστολή προς γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς

Μαυροπίνακας…

Η έλλειψη ενθουσιασμού και προσδοκίας. Η απογοήτευση που ακολουθεί και μετατρέπεται σε απάθεια. Η αδράνεια, τέλος, που κλείνει την πόρτα όταν φύγει και το τελευταίο ίχνος ενδιαφέροντος. Τότε μιλάμε για το «σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης».

Το σύνδρομο αυτό γνωρίζουν καλά οι εκπαιδευτικοί. Το βιώνουν καθημερινά, τη μια σχολική χρονιά μετά την άλλη. Το βιώνουν χρόνια. Ο εκπαιδευτικός, ο καθηγητής, ο δάσκαλος -τίτλος τιμής κάποτε- είναι σήμερα ο πλέον ακρωτηριασμένος, παραγνωρισμένος, κουρασμένος επαγγελματίας. Ισοβίτης στην απουσία σεβασμού μαθητών, γονέων, πολιτείας. Κι αν οι μαθητές μοιάζει να είναι στο απυρόβλητο, στο ίδιο κάτεργο κι αυτοί είναι φυλακισμένοι. Στο κάτεργο της αμάθειας, ενός συστήματος που «ζει» έξω από πολιτικές, θεσμούς και κοινωνίες. Ενα σχολείο-φυλακή που ροκανίζει την εφηβεία τους και στο βωμό των «εξετάσεων» τη γνώση θυσιάζει. Με ατελείωτες ώρες στις «αίθουσες αναμονής» για την επαγγελματική μετα-ζωή τους, θεατές σε άχαρες μέρες, μίζερα όνειρα κι αποδράσεις στο πουθενά. Και μόνιμος «εχθρός», η έδρα. Ο εκπαιδευτικός. Γκρίζα φιγούρα, σε γκρίζο εκπαιδευτικό φόντο. Χωρίς οργανωτική δομή, κονδύλια, αξιοπρεπή μισθό, επιμόρφωση. Ατελείωτο μεταπτυχιακό στην απελπισία. Μπορεί οι Γάλλοι εκπαιδευτικοί να διαδηλώνουν στο Παρίσι κρατώντας συμβολικά πλακάτ-μαύρες φιγούρες για τις περικοπές των μισθών τους. Μπορεί τα μοντέλα, μαθητές κι αυτά πριν από λίγους μήνες, να βαδίζουν, σε πασαρέλα της Νέας Υόρκης, μπροστά σε άδειες καρέκλες. Ομως, όλοι ξέρουν ότι άδειο σχολείο σημαίνει άδεια πατρίδα. Σημαίνει μετανάστη πολιτισμό. Αδεια καρδιά. Δημοκρατία που δεν χωρά πουθενά. Εκτός κι αν το σχολείο άδειασε γιατί κατέβηκε στο δρόμο (φωτ. Reuters)

πηγή Υπεύθυνος: Επιμέλεια: Β.Α. ΦΙΛΙΠΠΑΤΟΣ