Καθηγητές σε απόγνωση

Της Τασίας Λιόντου.

Πρώτη Σεπτέμβρη και ξεκινάω για το σχολείο που φέτος θα διδάξω, σε ένα εσπερινό γυμνάσιο κάπου στα δυτικά, με σκέψεις συνηθισμένες: πώς θα πλησιάσω αυτά τα παιδιά που το πρωί δουλεύουν και το βράδυ έρχονται σχολείο, πρέπει να τους κάνω να αγαπήσουν την ποίηση, δεν θα δώσω βαρύτητα στη γραμματική, μπλα-μπλα. Μπαίνω στο γραφείο των καθηγητών, σε ένα χώρο που βρόμαγε εγκατάλειψη, σε ένα σκουπιδότοπο καλυμμένο από δέκα -και βάλε- πόντους σκόνη. Πριν προλάβω να μιλήσω ακούω μία συνάδελφο να ρωτάει φρικαρισμένη γιατί ο χώρος είναι έτσι. Η απάντηση, από τον νεοδιορισθέντα διευθυντή, ήταν άμεση: δεν έχουμε καθαρίστρια και ο αρμόδιος αντιδήμαρχος έχει εξαφανιστεί. Άρχισαν τα όργανα σκέφτηκα, αλλά δεν πειράζει… καλή καρδιά.

Έλα, όμως, που ύστερα από λίγο άρχισε να νυχτώνει. Τι κάνουν οι κοινοί θνητοί όταν νυχτώνει; Πατάνε το διακόπτη του ρεύματος· αυτό έκανα και εγώ, χωρίς αποτέλεσμα. Οι διάδρομοι, οι σκάλες και οι τουαλέτες σε απόλυτο σκοτάδι. Η απάντηση ήρθε από τους ανθρώπους που ήταν και πέρσι στο σχολείο: φώτα μόνο στα γραφεία και σε κάποιες τάξεις, από τον προηγούμενο Φλεβάρη περιμένουν τον δήμο να αλλάξει τις λάμπες στους υπόλοιπους χώρους. Εντάξει, σκέφτηκα… καλή καρδιά. Θα πάω να δω τι λάμπες χρειάζονται στις τουαλέτες και θα τις αλλάξω, τουλάχιστον εκεί. Σιγά το δύσκολο. Ξεκλειδώνω, κοιτάζω ψηλά και τότε το είδα: η λάμπα βρισκόταν σε απόσταση 5 μέτρων από το έδαφος και, εννοείται, ότι σκάλα δεν υπάρχει.
Πριν προλάβω να σκεφτώ τι θα κάνω, μας καλεί ο διευθυντής σε συνεδρίαση. Ενημερώθηκε, μας είπε, από τον προϊστάμενο ότι τα βιβλία πριν από τα τέλη Οκτώβρη (υπολογίστε εσείς Νοέμβρη-Δεκέμβρη) δεν πρόκειται να έρθουν. Θα μας στείλουν, όμως, CD ROM. Πες το, βρε άνθρωπε, παραλίγο να τρομοκρατηθώ. Τι θα το κάνουμε το CD ROM; Θα το κόψουμε, με μηχάνημα που δεν έχουμε, σε CDs τα οποία δεν έχουμε, και θα τα δώσουμε στους μαθητές οι οποίοι θα έρχονται στο σχολείο με τα laptop, που επίσης δεν ξέρουμε αν έχουν. Υπάρχει, όμως, και μέριμνα για τους μαθητές που δεν διαθέτουν ατομικό laptop. Θα βγάζουμε, λέει, φωτοτυπίες στο φωτοτυπικό το οποίο δεν έχει τόνερ και σε Α4 που από πέρσι ακόμα τις πλήρωναν οι καθηγητές από την τσέπη τους.
Θα φύγω, ήταν η πρώτη μου σκέψη, θα πάρω απόσπαση για αλλού. Πού θα πας, ξανασκέφτηκα, έτσι είναι παντού, θα κάτσεις και θα παλέψεις. Πήρα και εγώ έναν κουβά, ένα σφουγγάρι, απορρυπαντικά και ξεκίνησα να καθαρίζω. Σιωπηλά άρχισαν να κάνουν όλοι το ίδιο. «Δεν τη θέλουμε την παρακμή σας», ψιθύρισε ένας συνάδελφος την ώρα που καθάριζε τα τζάμια. Δεν τη θέλουμε, λέω και εγώ, ούτε για εμάς ούτε για τα παιδιά μας.

*Η Τασία Λιόντου είναι καθηγήτρια Γυμνασίου.

πηγή