Ξεκαθαρίζουμε από την αρχή ότι δεν είμαστε μια νέα παράταξη ή ένα άλλο ψηφοδέλτιο που διεκδικεί θέσεις στην ΟΛΜΕ. Οδηγός μας είναι η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος και η αποστασιοποίηση του από τη βάση, η προσπάθεια συνεισφοράς.
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αδιέξοδο. Από την απεργία στις εξετάσεις καλλιεργείται στο ίδιο μοτίβο η απεργία τον Σεπτέμβριο εφόσον απολυθεί έστω και ένας συνάδελφος, χωρίς να εξετάζουμε το πώς θα προετοιμάσουμε αποτελεσματικές κινητοποιήσεις στις νέες συνθήκες.
Ζούμε μια νέα εποχή. Η κρίση δεν είναι απλά καπιταλισμός. Όλα δοκιμάζονται και αναιρούνται δεδομένα δεκαετιών. Δεν έχουμε μια από τα ίδια. Αν δεν κατανοήσουμε και δεν προσανατολιστούμε σωστά θα τσακιστούμε.
Το ίδιο το κεφάλαιο δοκιμάζει νέα πράγματα όπως επιστρατεύσεις, κούρεμα καταθέσεων, ξαφνικός «θάνατος» της ΕΡΤ κλπ καταμετρώντας αντιδράσεις και αντιστάσεις.
Οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση διακατέχονται από τα ίδια συναισθήματα με την υπόλοιπη κοινωνία. Απογοήτευση, οργή αλλά και φόβος, ντροπή αλλά και υποταγή είναι αλληλοσυγκρουόμενα αλλά και κυρίαρχα στις συνειδήσεις. Από παντού εισπράττουμε την αδυναμία των εκπαιδευτικών να συμμετέχουν σε απεργίες χωρίς προοπτική.
Ο συνδικαλισμός έχει προ πολλού απαξιωθεί. Η τελευταία κίνηση με την απεργία στις εξετάσεις και το πώς το χειρίστηκε η συνδικαλιστική ηγεσία, κλονίζει ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη των συναδέλφων. Το συλλογικό υποχωρεί έναντι των ατομικών λύσεων. Η ΟΛΜΕ, όπως και όλα τα συνδικάτα, περιχαρακώθηκε από την κοινωνία. Η αποστέωση της με την βοήθεια των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων έχει προχωρήσει βαθιά.
Αλλά και έτσι να μην ήταν, δεν συνδέεται το ειδικό πρόβλημα με αυτό που αναδεικνύει σαν κεντρικό πολιτικό πρόβλημα ο ελληνικός λαός σε κάθε ευκαιρία. Στον νέο πολιτικό κύκλο που διανύουμε χρειάζεται να τοποθετηθούμε και να απαντήσουμε με αυτοκριτική αλλά ουσιαστική διάθεση σε μια σειρά ερωτήματα.
Θέλουμε συνδικάτο εκπαιδευτικών (ακόμα και ενοποιημένο με τους δασκάλους) ή συνδικάτο γνώσης συνδεδεμένο με την εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και με την τοπική κοινωνία (γειτονιά, χωριό);
Προβάλλουμε συντεχνιακά αιτήματα ακόμα και με επαναστατικά πρόσημα και μπόλικο βερμπαλισμό ή κινούμαστε προς πολιτικό αγώνα;
Κατανοούμε ότι το σχολείο της αγοράς πάει πακέτο με τη διάλυση του δημόσιου σχολείου, όπως ακριβώς καταστρέφεται το νοσοκομείο, η ΕΡΤ, κάθε κοινωνική παροχή και υπηρεσία;
Λαμβάνουμε υπόψη τους συσχετισμούς δύναμης όταν προτείνουμε κινητοποιήσεις, ή κάθε κίνηση της κυβέρνησης αποτελεί την κόκκινη γραμμή και αιτία πολέμου, μέχρι την επόμενη κίνησή της;
Ενδιαφερόμαστε για τους πολλούς, τις δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς που δεν είναι συνειδητοποιημένοι ή για τους λίγους και αποφασισμένους;
Κατά την άποψη μας, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την επίθεση της κυβέρνησης, χρειάζεται να μετατρέψουμε τη διάλυση του σχολείου σε πρόβλημα της κοινωνίας. Έχουμε δυο σημαντικά παραδείγματα μιαςάλλης πορείας. Η πρωτοβουλία SOSτε το νερό και η ΕΡΤ. Οι εργαζόμενοι επαναπροσδιορίζουν το ρόλο τους. Αμφισβητώντας το παλιό που συνδέεται με τη σαπίλα του δικομματισμού, να δημιουργήσουμε το νέο.
Είναι αναγκαίο να ανοίξουμε τη συζήτηση για το πώς τα σχολεία θα γίνουν κέντρα πολιτισμού και αγώνα. Πώς τον Σεπτέμβριο θα τα ανοίξουμε πραγματικά και όχι απλώς να τα κλείσουμε. Όπως τώρα που η δουλειά που κάνουν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ προσφέρει κάτι διαφορετικό και ποιοτικό.
Να βρούμε τρόπους, με εναλλακτικά μαθήματα, για να κερδίσουμε τους μαθητές. Για να τους πείσουμε για την ανάγκη να μείνουν στη χώρα. Για να πείσουμε τους γονείς και την τοπική κοινωνία ότι μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική πορεία για το λαό και ανασυγκρότηση για τη χώρα.
Μας περιμένει ένα ενδιαφέρον και δημιουργικό καλοκαίρι.
ΛάμπρουΒύρων (ΕΛΜΕΚαβάλας)
Μανεσιώτης Διαμαντής (ΕΛΜΕ Λακωνίας)
Ντρέκη Δήμητρα (ΕΛΜΕ Ρεθύμνου)
Σερμέτης Τριαντάφυλλος (ΕΛΜΕ Α Πέλλας)
ΣταμούληςΘόδωρος (ΕΛΜΕΑΑχαΐας)
δημοσιεύτηκε και εδώ και αλλού
ΟΜΑΔΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ 